ویژگی های گیاه شناسی آویشن

ویژگی های گیاه شناسی آویشن مورد نظر است. گیاه دارویی آویشن در جهان بیش از 350 گونه دارد. در ایران نیز دارای تعداد زیادی گونه است. آویشن دارای مصارف زیادی می باشد.

ویژگی های گیاه شناسی آویشن

ویژگی های گیاه شناسی آویشن مورد نظر است، که به آن می پردازیم. آویشن از گیاهان گلدار، دولپه‌ای‌، راسته نعناسانان، تیره نعناعیان، سرده آویشن، جنس تیموس است. آویشن حدود 350 گونه مختلف دارد. از جمله: آویشن دارای گونه های اوراسیایی،پشمی،خزنده،زیره‌ای، لیمویی، معمولی، مورودر و سوسنبراست. ،آویشن در ایران ۱۴ گونه گیاه معطر و چند ساله دارد.

ارتفاع آویشن بین ۲۰ تا ۵۰ سانتی متر است. آویشن با نام علمی Thymus vulgaris یا آویشن معمولی گیاهی از خانواده نعناع است. آویشن یکی از کهن ترین گیاهان دارویی و ادویه ای در جهان به شمار می رود. بومی نواحی شرقی مدیترانه است. گیاهی علفی و چند ساله با ساقه افراشته است.

در سال نخست رویش فقط یک بار محصول را می توان برداشت کرد. در حالی که از سال دوم رویش به بعد، دو تا سه بار می توان اقدام به برداشت آویشن کرد. نخستین برداشت هم زمان با آغاز گل دهی یا تقریباً اواسط بهار است. دومین برداشت در آغاز دومین مرحله گل دهی یعنی اواسط تابستان است. سومین و آخرین برداشت نیز در اواسط پاییز انجام می شود. آویشن ریشه مستقیم و کم و بیش چوبی با انشعاب‌های فراوان دارد.

گیاه دارویی آویشن در ایران

گونه‌های مختلفی از آویشنیان در کوهستان‌های ایران می‌روید. در نواحی گوناگون ایران گونه‌های مختلف با نام های محلی مختلفی شناخته می‌شود.از جمله در تهران با نام «آویشن یا آویشم» شناخته می شود. در همدان با نام «آزربه»، و در طالقان با نام «زروه» شناخته می شود.

در زبان کردی به آن «جعتری»، «آنوخ» یا «اَزوِه» می‌گویند. در مناطق ترک‌نشین به آن «کهلیک اوتی» یا «کاکله اوتی» می گویند. در زبان لری بختیاری به آویشن «اوشوم» و (اِزبوئه) گفته می‌شود. در رودبار گیلان به آن، «پلنگ مشک» می‌گویند. در نواحی کوهستانی استان سیستان و بلوچستان به آن «ازگند» می‌گویند.